امشبم عروسیشه...«تو خود شیفته ای»، «تو وابسته ای»، «تو بدبینی»، «تو مردم گریزی». شاید شما هم از این برچسب ها خورده یا زده باشید.
برچسب
هایی که مستقیم «شخصیت» طرف مقابل را نشانه می روند. یعنی وقتی می گوییم
فلانی تو خودشیفته ای منظورمان این نیست که تو الان، در این موقعیت خاص
داری رفتارهای خودشیفته گرانه از خودت بروز می دهی.
منظورمان این
است که تو کلا و همیشه از خودمتشکری و می شود پیش بینی کرد که در آینده هم
همین رفتارها را نشان دهی. اما واقعا قضیه به همین سادگی است. یعنی ما این
همه آدم خودشیفته و وابسته و بدبین و فلان – که اسم علمی شان می شود اختلال
شخصیت- داریم که مرتب به هم این برچسب ها را می زنیم؟ راستش نه. در این
مطلب می خواهیم یکی از این اختلال های شخصیت، یعنی خودشیفتگی را بگذارید
وسط. ته و تویش را درآوریم. فرقش را با خودشیفتگی سالم بگوییم، و خلاصه این
«طرف تاریک» زندگی آدم ها را بکاویم.
مثل
خیلی از اختلالات روانی دیگر نام خودشیفتگی (نارسیسیسم) هم از یک افسانه
یونانی گرفته شده است. «نارسیس» نام یک پسر جوان در اساطیر یونان باستان
است. معلوم است که به خاطر زیبایی، جناب نارسیس چندین و چند دختر دلباخته
داشت اما او به هیچ کدامشان محل نمی گذاشت. برای همین دختران عاشق از
خدایان یونان باستان خواستند کاری کنند که نارسیس تنبیه شود. آنها هم
موقعیتی ترتیب دادند که نارسیس چهره خودش را در آب ببیند.
اعتراف کردن تجاوز این معلم به 3 دانش آموز دبیرستانی
دردناک ترین جنایت سده اخیر +عکس 